Liposomale oplossing

Over het algemeen is de orale route de voorkeursroute voor medicatietoediening omdat deze de meest natuurlijke en de meest comfortabele manier is voor de patiënt. 

Het heeft echter soms enkele nadelen. Sommige moleculen zijn niet erg stabiel in deze vorm en worden snel afgebroken door de zure omgeving van de maag en onder invloed van de vele enzymen die in het spijsverteringskanaal aanwezig zijn. Andere moleculen zijn zeer slecht oplosbaar in een waterig medium en/of slecht permeabel voor biologische membranen en worden daarom slecht geabsorbeerd in het darmslijmvlies. Ten slotte is het effect van de eerste passage door de lever een fenomeen van metabolisatie van een medicijn dat leidt tot het verminderen van de fractie van de werkzame stof om de algemene bloedcirculatie en dus de plaats van werking op het niveau van de organen te bereiken.

Een interessant alternatief is om het actieve ingrediënt in een deeltjesvormige vector op te vangen met een grootte tussen enkele tientallen nanometers en een paar honderd micron. Deze vector wordt gedispergeerd in een geschikte vloeistof en oraal toegediend.

Hij vervult verschillende rollen:

• beschermt het actieve molecuul tegen schade in het maagdarmkanaal door het te isoleren van het milieu van de maag waar het moet doorgaan alvorens te worden geabsorbeerd. 
• verhoogt de oplossnelheid van het actieve ingrediënt door het in een fijne vorm te zetten.
• bevordert de opname van het actieve ingrediënt door het darmslijmvlies.

Het moet bestaan ​​uit biocompatibele materialen die geen toxische, immunogene of ontstekingsreacties veroorzaken en moet snel door het lichaam worden verwijderd om ophoping te voorkomen die op lange termijn giftig zou kunnen zijn.

Liposomen zijn momenteel een waardevolle vector omdat ze bestaan ​​uit fosfolipiden, een soort vet dat de belangrijkste structurele component van onze celmembranen vertegenwoordigt.

Liposomen:

Het woord liposoom, of lipide lichaam, komt van twee Griekse woorden: lipos (vet) en somos (lichaam).

Liposomen werden voor het eerst gedemonstreerd door Alec Bangham in 1965.

Liposomen zijn bolvormige blaasjes met een diameter van enkele tientallen tot enkele duizenden nm. Deze blaasjes zijn samengesteld uit een of meer lipidebilagen waardoor een intravesiculair medium kan worden gescheiden van een extern medium.

Fosfolipiden zijn samengesteld uit een hydrofiele polaire kop en een hydrofobe staart. In een waterig medium hebben dergelijke moleculen de neiging zichzelf zodanig te organiseren dat hun hydrofiele kop naar de vloeistof gaat en de hydrofobe vetzuuruiteinden daarvan weggaan. Deze zelforganisatie resulteert in een gesloten en bolvormige structuur, waarvan het centrum hol en waterig is, omgeven door een lipide dubbellagig membraan.

Het is de basis van levende structuren, die altijd zijn georganiseerd vanuit een celmembraan dat de binnenkant van de cel scheidt van de buitenomgeving

Het liposoom kan ook vervormen, afvlakken en dus door de ruimtes tussen de cellen gaan. Gezien de samenstelling van zijn wand, heel dicht bij die van celmembranen, kan het liposoom ermee versmelten, waardoor het product dat het in de cel bevat wordt vrijgegeven.

Tegenwoordig worden liposomen daarom gebruikt als structuren die geneesmiddelen, voedingsstoffen en cosmetica inkapselen en rechtstreeks naar cellen en weefsels transporteren om hun opname en absorptie te verbeteren.